Delhi, Afscheid en het roerige leven in Varanasi

Lieve allemaal,

Na een week heb ik gelukkig de kans gevonden om weer een berichtje te typen op mijn site. Super leuk om alle reacties te lezen!!! Thanks.

Het is alweer een week geleden en in deze week zijn alweer super veel dingen gebeurt. Ik weet haast niet waar te beginnen, dus laat ik maar op chronologische volgorde gaan.
Eerst even; ik zit nu voor de 2e dag in Varanasi. We zijn dus veilig aangekomen (na heel wat avontuur) en nee ik ben niet omgekomen bij instortende gebouwen Yasmine :).

Afgelopen zaterdag konden we een dag naar Delhi toe vanuit het weeshuis. Heerlijk om even een dag voor onszelf te hebben. Anjana (staff)
(wooow! Er liep net een dikke muis onder mijn stoel langs.. muizen in overvloed hier) heeft een taxi voor ons geregeld die ons de hele dag zou rondrijden. Wij konden aangeven wat we wilden zien en onze chauffeur kon goed Engels dus had zelf ook nog wat aanraders. Delhi, wat een grote stad... Je hebt New-Delhi en oud Delhi en dat verschil is erg te merken. In oud Delhi zou ik niet in mijn eentje rond willen lopen vanaf schemer. Gebouwen oud en vervallen en gelijk ook een ander slag volkje. Wat ik wel heel bijzonder vindt aan heel India is dat alle geloven/culturen door elkaar heen leven in vrede. Super toch?! Zou de hele wereld nog wat van kunnen leren. Ze vieren ook elkaars feestdagen en zijn vrij om elke kerk/tempel (boedhistisch of hindu) in te gaan. De moskees/moslims zijn dan wel weer wat minder vriendelijk om ons niet toe te laten...

In Delhi zijn we eerst naar de Quitub minar geweest. De hoogste toren, waar ze een stukje van af hebben moeten hakken, omdat anders het vliegverkeer in gevaar kwam. Inderdaad de vliegtuigen vliegen er laag overheen, maar zo hoog vond ik de toren niet. Hierna naar de Lotus tempel (Hindoeïsme) Super mooi gebouw, wat op het oprah house in Sydney lijkt. We moesten op blote voetn naar binnen en stil zijn. Speciaal. (in elke tempel moeten we op blote voeten naar binnen trouwens, haha)
Hierna naar de Homeos Tumbe. Hier was Obama ook geweest (die was net een aantal dagen terug op bezoek geweest om 5000 banen voor Amerikanen te fixen in India, en dat is gelukt) Dit is een soort moskee, maar volgens mij meer een ruine, want er werden geen diensten meer gehouden ? en wij waren vrij om er in te gaan.
We zijn nog bij de Indian Gate geweest. Wat een mensen!!! Oh en hier werd ik trouwens echt gek van alle mensen die met ons op de foto wilden. De hele dag hadden we er al last van gehad, maar eerst was het nog leuk en geeft het een kleine kick op je zelfvertrouwen ;) Vooral als ze dan ook nog zeggen dat je beautifull bent en ze jaloers zijn op je mooie huidje (hmm...) Echter willen de mannen ook met je op de foto en dit hebben we op een gegeven moment afgeslagen en stug doorgelopen, want dan ben je net een pronkstuk.
Als laatste zijn we langs het Red fort gereden. Geen tijd meer om uit te stappen, want we zaten vast in het verkeer op de belangrijkste/populairste strook weg!? Super geweldig om dit alles te aanschouwen vanuit de auto. Je ziet kamelen, geiten, apen, koeien, auto's, riksja's, mannen met grote karren met allerlei dingen, vrouwen met dingen op het hoofd, nog meer mensen en veel fietsen/brommers. Leuk om te zien. Jammer dat ze geen terrasjes hebben om dit alles te aanschouwen ;)
Anjana bekommerde zich erg om ons en had de chauffeur zelfs al gebeld om te vragen of we nog steeds veilig waren en waar we ons toen bevonden.
Al deze veiligheid en bescherming heeft er wel voor gezorgd dat ik het spannend vond om samen met ons tweeen op reis te gaan. Maar eerst nog even de laatste dagen weeshuis.

Dit was erg fijn en aangenaam, maar ook een beetje bedroevend, omdat ik donders goed doorhad dat het eind al veel te snel naderde. Zondag zijn we nog een keer mee geweest naar de (Engelse, Christelijke) kerk en eind van de middag zijn we met z'n 19en!!!!! in een 'auto' (zo'n ding op 3 wielen) naar een shoppingmal gegaan. Even weg met de meiden uit het weeshuis. Ik zat klem van voor naar achter en had wel 3 verschillende armen om me heen hangen, maar dan kon ik er tenminste ook niet uitvallen :D Zo'n auto blijft geweldig. Aangekomen blijkt er een kermis te zijn! Daar dus heen geweest. Echter blijkt al snel dat we er alleen voor het kijken zijn en er geen geld is om de girls ergens in te laten. Mandy en ik hebben daarom besloten om voor iedereen 1 attractie te betalen, wat een vreugdekreet kwam er uit hun monden! Ze vonden het super leuk. Mandy is mee geweest in een schommelschip. Anju (ook een stafmember) was nog nooit in zoiets geweest en scheet zeven kleuren en was de hele avond nog misselijk, haha. Ik ben met een aantal kleineren in het reuzenrad geweest. Maar die ging snel!!! Dus ook ik keerde met een omgekeerde maag met beide benen op de grond terug... Haha. Die attracties zijn ook erg gevaarlijk. Geen enkel hekje wat ervoor gaat, dus je kunt er zo uitvallen. Volgens mij hebben al die Indiers een beschermengel of misschien wel een stuk of 10? op hun schouder zitten, want het is ongelofelijk hoeveel risico's hier genomen worden qua (on)veiligheid.

Woensdag was dan echt de dag van het afscheid. Om 18 uur zou de taxi voorrijden en ons naar het new delhi station brengen. De hele dag al een naar gevoel. De girls waren vrij ivm een moslimfeestdag, dus dat was super leuk. Onder het inpakken kwamen er steeds meisjes binnen die ons vanalles gaven in de trend van tekeningen en kaartjes. Geweldig met de mooiste teksten! Mooie herinnering :)
Als afscheid hadden wij lekkere koeken gekocht en een maand schoolgeld betaald voor de meiden. Ook heb ik mijn rummikub achter gelaten. Mijn verslaving is officieel overgebracht, haha. ;)
Voordat we weg gingen nog een groepsfoto gemaakt en een groepsgebed waarin hele lieve woorden werden uitgesproken door Anjana. Dat gebed gaf eigenlijk een hele kracht met zich mee wat ons nu nog bij staat in het reizen :) (hopelijk) Toen de laatste knuffels en afscheidswoorden en de auto in... Pff bye bye "New Hope"
Ik hoop ook echt uit het diepste van mijn hart dat ik nog een keer terug kan keren en ze een mooie donatie kan schenken.
In één woord vond ik deze twee weken; GEWELDIG! Iets om nooit te vergeten en in mijn hart mee te dragen.

Oh ik heb ook nog een apenavontuur te vertellen. Dinsdagmorgen zaten wij te wachten tot we konden ontbijten aan de tafel. Prya (meisje dat kookt) zat op de bank te leren lezen. Ineens staat er een grote (!) aap in de woonkamer!! Hij loopt dichterbij en er volgt nog een aap. Prya rent heel snel naar de keuken en loodst ons mee. Ik dacht eerst ach gut,, aapjes? Maar toen ging hij op 2 poten staan en kwam hij wel heel dreigend dichtbij... AAAH RENNEN! Haha... Deur van de keuken op slot en roepen om hulp.. Geweldig. Anjana heeft ze uiteindelijk weggejaagd, maar die ene aap had zelfs de koelkast al open gemaakt! Wat een brutaliteit.
Later op woensdagmorgen wilde ik mijn was op gaan hangen, toen er ineens een aap het trapje af kwam lopen (buiten) ik dus heeel snel mijn deur weer dicht en achter het gaas toe gekeken wat hij ging doen. Hij klom naar de buren. Loop ik buiten om te kijken of hij echt weg is, kijk ik naar links sta ik weer oog in oog met een aap!!
Dat was wel weer genoeg aap, haha.

Goed woensdag dus met de nachttrein naar Varanasi. Wat een belevenis. Eerst al dat station. 10000000en mensen!!!!!! Serieus. Een mierenhoop van (vieze) Indische mensen. Daar een weg doorheen wurmen met onze grote backpacks (moet er vast apart uit hebben gezien, allemaal Indiers met 2 blanke grote meisjes met big bags) We hadden al snel het goede spoor gevonden. Een uur te vroeg, maar kwam al snel een trein aanrijden, alleen met een ander nummer. Echter bleef hij wel heeeel lang staan en werden er later papieren op gehangen, bleek het gewoon onze trein te zijn! Want onze namen stonden erop :D Wij willen naar binnen, kunnen de deuren niet open. Lichte paniek, want we hadden wel andere mensen naar binnen zien gaan en het was al half 9, dus 10 min. later zou onze trein vertrekken!! Later bleek dat ze aan het schoonmaken waren... oooh. Uiteindelijk 70 minuten later is onze trein vertrokken. Ik moet zeggen dat het best relaxed was. Alhoewel de bedden erg hard waren en het afwachten was met wie we zouden moeten slapen in de (soort coupe die je moest afsluiten met gordijnen) maar gelukkig we hadden een broertje/zusje van 15/16 jaar?! Met hun ouders die aan andere kant gangpad sliepen. Goed volk! We hebben dus gewoon beiden geslapen en niet om en om (zoals aangeraden werd in het weeshuis)
Heel slecht geslapen, letterlijk elk kwartier wakker?! Maar het viel me allemaal mee. We zouden om 8.40 in Varanasi aankomen (precies 12 uur later) maar kwamen om 12.15 aan! Er werd niks omgeroepen van waar we waren, dus we begonnen ons ook al zorgen te maken dat we ons station gemist hadden (stopte vaker en Varanasi was niet de eindbestemming) maar gelukkig konden de meisje/jongen 3 woorden Engels en kwamen we ver met non-verbale communicatie :) Alles kwam goed.. Toen nog hopen dat onze pick up er na al die uren nog zou staan :O
Maar alsof het zo moest zijn... Wij stappen uit en lopen zomaar naar links... na 5 meter wordt er een bordje voor mijn neus gehouden met onze namen! Wauw. Voorbestemd :)
(de trein was super lang en op ons ticket zou moeten staan op welk stuk perron we moesten staan... Dit stond echter nergens, dus we waren ook zomaar ergens gaan staan. Ook nog voor precies de juiste deur waar wij in moesten :O)

Door naar ons hotel. Ik zat net te hopen dat we een goed/schoon hotel hadden (na al die viezigheid die ik buiten zag) toen er ineens tussen alle oude gebouwen een mooi gebouw herees; ons hotel!
Varanasi is gelijk een wereld van verschil met Delhi vergeleken. Nog meer chaotiek (is dat een woord) in het verkeer en hier wel koeien overal op de weg die omzeild moeten worden. Het is hier ook zoooo vies! Ik durf niet met slippers aan te lopen, dus heb mijn dichte schoenen aan ;) Overal ligt stront (menselijk of dierlijk) en heeel veel afval. Wat overigens wel weer wat kleur aan het straatbeeld geeft ;)
's Middags nog een excursie naar Sarnath (boedhistisch bedevaartsoort) gehad en 's avonds in een Westers restaurant (Bread of life Bakery) gegeten. Dit geld gaat naar een goed doel (schoolkinderen).

Vanmorgen om half 6 startte onze excursie met een boottocht over de heilige rivier de Ganges. Erg speciaal en een hele belevenis. Het water is ranzig en mensen doen er alles! We hebben ondertussen de zon zien opkomen. We hebben mensen zien kleren wassen, zichzelf wassen, ritueel onderdompelen, ceremonies, gezang, plassen/poepen alles. Haha. Geen crematies gezien, wel de gate waar het gebeurt met enorm veel hout. Daar ook uitgestapt en onze gids nam ons mee door allerlei straatjes en om nog wat tempels te laten zien. De gids was ons ontzettend aan het pleasen en we kregen het ene naar het andere compliment. Hij deed overvrolijk en enthousiast. Zo nep!! Op het eind bracht hij ons naar een man die van alles verkocht. Moesten we maar gaan zitten en ondertussen social talk en leek het nog gezellig, maar ik zat al te wachten op de ommekeer, want echt niet dat ik daar wat zou kopen ;) Toen hij dat eindelijk na vele nee's door kreeg was het een stug gezicht, geen blik meer naar onze richting en konden we het beste maar zo snel mogelijk oprotten.
Dit stukje haat ik aan het toerist zijn. Overal word je aangestaart (dat negeer ik en valt me niet meer op nu) en willen mensen iets van je. Bah! Hier in Varanasi is het heel erg. De gids die ons rondleidde veranderde ook toen we niks gekocht hadden. Terug naar de auto (met chauffeur) in bijna stilte. Ik ben snel de auto ingedoken en heb hem lekker geen fooi gegeven net als Mandy. Nog even vriendelijk gezwaaid vanachter het raampje, maar zijn blik stond op onweer en we kregen geen zwaai terug. Hopelijk leert hij hiervan voor de volgende keer? Maar ik denk dat die mensen hier gewoon zo zijn. Ik voelde me eerst lullig geen fooi gegeven te hebben, maar nu denk ik hah! Jammer dan meneertje. We komen hem toch nooit meer tegen (hopelijk)

Ik heb al een super lang verhaal (sorry).
Als laatste wil ik nog even zeggen dat ik geniet van de sensatie in het verkeer. Het is haast nog avontuurlijker om over te steken dan in een achtbaan over de kop te gaan. Blik op oneindig en lopen maar. Het is een wonder hoe dit elke keer maar weer net goed gaat, haha. Ik ben al wel doof van al dat getoeter.

We hebben vandaag trouwens ook een bindi (sierraad tussen de wenkbrauwen met mooi steentje) opgeplakt. Lijken we iets meer op de lokale bovolking. Misschien helpt het ons.

Wat ik elke keer vergeet te zeggen. Als jullie dat willen, kunnen jullie je email adres links invullen, zodat jullie een mail krijgen wanneer ik een nieuw verhaal getypt heb :)

Morgen gaat onze nacht trein naar Agra (Taj Mahal) Op hoop van zegen dat we weer met goed volk in de trein zitten en niet met (enge) mannen.

Tot snel and Take care.

Liefs,
Mirjam