Pretty life in "New Hope"

Hello, hello,

Hier weer een teken van leven van mij :) Geweldig om alle reacties/mailtjes te ontvangen!!

Hier gaat het goed. Ik ben al helemaal geïntegreerd in het Indiaanse leven. Ik vind het hier geweldig. Met pijn in mijn hart moet ik nu al denken aan woensdag als we afscheid moeten nemen. Inmiddels heb ik al zo'n mooie band opgebouwd. Elk meisje heeft een eigen verhaal en een eigen charme. Het leven hier is zo compleet anders als in NL en daarom misschien hou ik er zoveel van.
Onder dat ik dit bericht type klinken de stemmen van de girls uit de woonkamer in een hindi lied. Ze zijn druk aan het oefenen voor Childrensday. De pre minister (ofzoiets) van India heeft zijn birthday opgeofferd als nationale childrensday (feest)dag, omdat hij super veel van kinderen houdt.
De girls van hier gaan allerlei toneelstukjes/liedjes en een dans opvoeren in een slum in het bijzijn van 700 andere kinderen. Dit zou zondag plaatsvinden, maar het zou India niet zijn of het veranderd weer eens.. Nu is het morgen al!!!! Dik balen, want Mandy en ik gaan dan naar Delhi. Dit is eigenlijk de laatste mogelijkheid om naar Delhi te gaan, dus dat willen we ook door laten gaan. Ze hebben ons al beloofd filmpjes te maken en we hebben natuurlijk ook al wel alles gezien. Geweldig hoe de girls hun energie hier in steken en vooral Anjana (staff) ook.

Overal komt het geloof weer in terug. Ze halen hier alles uit het geloof. Elke dag hebben de meiden een druk programma.
Vanaf 8 uur staat de 'auto' (zo'n ding op 3 wielen) voor en gaan ze naar school. Om kwart voor 3 komen ze terug in het weeshuis. Dit betekent dat Mandy en ik tot kwart voor 3 vrije tijd hebben. Dit lijkt lang, maar is altijd zo voorbij!! We vermaken ons met de rest van de staff of genieten van de zon. Ik ben al best verkleurd!! Joehoe (nu niet stiekem allemaal onder de zonnebank gaan, want nu wil ik een keer de bruinste zijn als ik terug kom in NL ;))
Woensdag was er trouwens een speciale dag. Maureen zou op visite komen (zij woont hier nu 3 jaar in India en ondersteunt het weeshuis financieel en met veel liefde. Ze komt wekelijks langs en deze week was haar verjaardag. Alles moest dus versierd worden en daar heb ik mee geholpen. Leuk om deze vrouw (oorspronkelijk uit de USA) te spreken. We hebben toen zelfs chocolade taart gegeten. Wat een genot!
Het eten lijkt al steeds meer hetzelfde namelijk. Ik heb tot nu toe nog alles gegeten wat de pot schaft! Soms heb ik geen idee wat ik eet, maar wil ik dat ook liever niet weten, haha. Maandag heb ik het heetste eten ooit gehad! Mijn tong en lippen stonden in lichte laaie, pff flink nablussen met water dus. Doordat het eten zo spicey is, verdwijnt naar mijn idee de smaak.
Mandy is al een keer ziek geweest. Niet zeker of dit van het eten geweest is (ik was namelijk nog wel gezond) of van een combi met vermoeidheid, maar die heeft al wat etensresten naar buiten gegooid. Gelukkig maar 1 avond :)

Oja, ik wijk weer uit. Als de meiden dus terugkomen wordt er omgekleed en geluncht. Hierna is er chorus (schoonmaken) De jongste girls kunnen wij vermaken, zodat ze de rest niet in de weg lopen. Hierna is het 2 uur huiswerk maken. De meesten zijn daar super zelfstandig in (zoals in alles) maar soms vragen ze onze hulp. Alhoewel, dan is het meer om hun huiswerk te maken ipv uit te leggen. Haha, ik doe het met liefde. Ze moeten ook veel tekeningen maken, heel apart.. Moeten ze ineens een tekening uit een boek natekenen in hun schrift, terwijl het vak geschiedenis is.
Na huiswerk komt er een uur devotion. Gebeden, liederen, bijbel lezen. De liedjes vind ik erg leuk, maar de bijbel (+ uitleg/preek) gaat in het Hindi, dus moeilijk te verstaan. ;) Ondertussen wordt er een klein beetje vertaald. Gisteren was een erg bijzondere devotion. Na het zingen moesten de kinderen hun testimony vertellen. Dit hield in dat ze moesten vertellen hoe God hun leven veranderd heeft, voordat ze hier kwamen. Ik verstond er niks van, maar de emoties van alle meisjes doet al een hoop. 1 meisje was zooo intens verdrietig en dat heeft me enorm geraakt. Ondertussen worden de achtergronden van de meisjes me steeds meer duidelijk.
Zo is er 1 meisje die achter gelaten is op de markt door haar moeder. Ik weet niet precies wat er in tussentijd allemaal gebeurt is, maar op haar 16e kwam ze totaal verwaarloosd hier binnen. Ze was toen al best oud, dus werd op geen enkele school meer toegelaten. Ze kon namelijk niks (lezen/schrijven niet)Nu werkt ze hier als staff in de keuken. Prachtige oplossing toch?
Ook zijn de meeste meisjes vaak totaal verwaarloosd binnen gekomen. Vaak moest hun hele haar afgeknipt worden en moest het zonnetje in hun ogen weer gaan schijnen, wat het nu ook echt doet!!! Knap hoor, hoe ze hier met alles om gaan. Kunnen ze in het westen nog wat van leren.

Na de devotion is het etenstijd (rond 9.00 pm) Dus best laat. Hierna nog een programma op tv en dan bedtijd om half 10. Mandy en ik gaan dan ook naar onze kamer.
Elke dag is redelijk hetzelfde, maar toch gaat de dag super snel voorbij.
Eerst had ik moeite met mijn draai vinden, omdat ik weinig om handen had en het idee had niks te doen. Tot dat ik tot het besef kwam dat being here for the girls... Give them warmth, faith, love and a smile genoeg is. Er gewoon voor ze zijn...

Het hindi praten lijkt erg rap te gaan, maar op de 1 of andere manier heb ik toch steeds vaker door waar ze het over hebben. De meiden leren ons veel Hindi woordjes, maar helaas blijft er niet veel hangen :P Ik weet nu tot 10 te tellen; eke, do, tinn, chat, path, tsjé, saad, art, none, dos. Dankjewel; Sukriya. Mijn naam is Mirjam en nog een aantal dingen, dus dat is leuk :)

Oja, elke nacht voordat we gaan slapen is er enorm hondengejank. Het straatleven van India lijkt compleet overgenomen te zijn door deze honden. Het is oorverdovend en soms hartverscheurend. Het lijken wel een stelletje wolfen.
Oh en laatst zat ik met de meiden op het dakterras rummy te spelen en toen op een ander dak zagen we een HUGE aap! Het leek echt wel een gorilla! Ik vind de apen helemaal geweldig hier en leuk om te zien, maar voor deze zou ik gillend weg rennen. De meiden zijn bang voor de apen en pakten geiljk al allerlei stokken, haha.

De meeste meiden hier spreken super goed Engels. We kunnen dus god met ze communiceren. Een aantal echter, kunnen weinig Engels. Toch komt dat contact met die meiden ook steeds meer en kom je erg ver met handen en voeten.
Vandaag wilde ik een meisje (die weinig Engels kan) helpen met afwassen na de lunch. Nou het leek of ik een vlokwoord had uitgesproken. Ze keek me aan of ik gek geworden was. Ik afwassen? Neeee joh! Ik moest maar wat rust nemen. Ik hield vol dat ik graag wilde helpen en zij hield ook vol. Dit geeft aan hoe goed er voor ons gezorgd wordt en dat ze eigenlijk al het werk uit onze handen willen nemen. Ik bleef ook voet bij stuk houden, dus toen werd ik als crazy beschouwd, maar had ik wel een super leuk contact moment met dit meisje wat mij dan weer goud waard was.

Ik moet afsluiten. Ik merk trouwens wel steeds meer van de geldzorgen die ze hier hebben. Bijna elke dag moeten ze weer nieuwe manieren vinden om bepaalde dingen te betalen. Toch beweren ze, komt het elke keer met de hulp van God weer goed. Ik geloof ook, dat zolang zij zo innig en diep blijven geloven het ook allemaal goed blijft komen.

Morgen dus naar Delhi! Zondag weer naar de kerk en dan maandag/dinsdag de laatse daagjes :( sad. Woensdag om 20.40 uur gaat onze trein vanaf New Delhi station. Maandag wil Anjana ons en de kinderen nog meenemen naar een park of iets dergelijks, dus ben beniewd.

Lieve allemaal, tot schrijfse.

Veel liefs,
Mirjam